Ter gelegenheid van gedichtendag.
via Futility Closet
Maand: januari 2014
Meeting God
You were on your way home when you died.
It was a car accident. Nothing particularly remarkable, but fatal nonetheless. You left behind a wife and two children. It was a painless death. The EMTs tried their best to save you, but to no avail. Your body was so utterly shattered you were better off, trust me.
And that’s when you met me.
“What… what happened?” You asked. “Where am I?”
“You died,” I said, matter-of-factly. No point mincing words.
“There was a… a truck and it was skidding…”
“Yup.” I said.
“I… I died?”
“Yup. But don’t feel bad about it. Everyone dies.” I said.
You looked around. There was nothingness. Just you and me. “What is this place?” You asked. “Is this the afterlife?”
Moenie weggaan nie
(begint pas op 0:26)
Afrikaans vind ik een mooie taal. Het heeft een puurheid en geeft de mogelijkheid om je anders uit te drukken. Jacques Brel’s ‘Ne me quitte pas’ vond ik altijd al een mooi nummer. Door mijn matige beheersing van het Frans ervaar ik het nummer nooit volledig. Deze mooie adaptatie naar het Afrikaans, gezongen door Laurika Rauch, brengt het dichterbij.
In jou
in jouw ogen
lees ik wat er niet meer is
weggegooid
het mag er niet meer zijn
‘afstand’ noem je het
in jouw handelingen
mis ik je warmte
bang voor wat je ontkent
zijn de stiltes niet meer mooi als vroeger
stil
leeg en koud
in jouw zinnen
lees ik leegte tussen de regels
terwijl je poëzie my vroeger zoveel zei
de illusie is vervlogen
in de winterwind
in jou
ken ik de onpeilbare diepte van liefde
maar zoek ik nu houvast op laagwater
dromen van later behoren tot het verleden
en toch
zie ik in jou de andere helft van ons.
Wat Het Ook Is
Stef Bos speelt ‘Wat het ook is’ live de in studio van de regionale omroep; in de versie zoals het in 2008 op zijn demo-cd verscheen. Mooie tekst over de alomvattendheid van liefde.
Misschien is het zien
Wat je nooit hebt geloofd
Misschien is het leven
Op water en brood
Misschien is het iets
Dat onzichtbaar wil zijnHet licht in de avond
Dat langzaam verdwijnt
Misschien is het grijs
Een stad in de mist
En zijn het de ogen
In een getekend gezicht
Misschien is het stil
Onbereikbaar en ver
Een wolk aan de hemel
Een vallende sterZe noemen het liefde
Ze noemen het God
Ze laten het vrij
Of ze sluiten het op
Ze noemen het hemel
Ze noemen het thuis
Wat het ook is
Wat het ook is
Jij bent het voor mijMisschien is het samen
Of is het alleen
Het licht in jouw ogen
En hoe jij beweegt
Misschien is het soms
De ogen gesloten
De handen gevouwen
De armen geopendZe noemen het liefde
Ze noemen het God
Ze laten het vrij
Of ze sluiten het op
Ze noemen het hemel
Ze noemen het thuis
Wat het ook is
Wat het ook is
Jij bent het voor mijZe noemen het alles
Ze noemen het geluk
Voor de ene een haven
Voor de ander een vlucht
Ze noemen het passie
Ze noemen het pijn
Wat het ook is
Wat het ook is
Jij bent het voor mij
De Morgen
De morgen
is net zo’n nietszeggende titel als
De avond
al doet die mij denken aan grote meesters
als Reve die zichzelf nog veel groter vinden
De morgen
zou kunnen gaan over een nieuw begin
of een heel nieuw leven
het zou kunnen gaan over het einde van een lange nacht
Misschien over het niet uit bed kunnen komen
of over een kater
De morgen
het zou iets kunnen zeggen over verse sneeuw
maar ook over het opkomen van de zon op een warm beloofde dag
De morgen
Wat moet je daar nou mee?
Verzin er zelf maar iets bij..
Invictus
This blog could easily have been named ‘Invictus’ since it’s a poem I really like. It gives me strength in the face of despair.
In addition this was the poem that gave Nelson Mandela -whom I find an inspiring figure- strength during his 27 years in prison.
Out of the night that covers me,
Black as the pit from pole to pole,
I thank whatever gods may be
For my unconquerable soul.
In the fell clutch of circumstance
I have not winced nor cried aloud.
Under the bludgeonings of chance
My head is bloody, but unbowed.
Beyond this place of wrath and tears
Looms but the Horror of the shade,
And yet the menace of the years
Finds and shall find me unafraid.
It matters not how strait the gate,
How charged with punishments the scroll,
I am the master of my fate,
I am the captain of my soul.
This is a clip from the movie with the same name, in which Morgan Freeman reads the poem.
Laisser du Temps 